GRAFIKA RASTROWA

Rozumie się przez nią metody zapisu i techniki wyświetlania obrazu na ekranie za pomocą maleńkich kwadracików – pikseli. Zawarta jest w nich informacja o kolorze znajdującym się w konkretnym punkcie obrazka. Programami wykorzystywanymi do tego typu grafiki są Corel Photopaint, Adobe Photoshop, Gimp, Picassa itd. Za podstawową materię grafiki rastrowej uznawane są wszelkiego rodzaju zdjęcia, w tym także te skanowane, jest to o tyle istotne, że w fleksografii tego rodzaju grafika powinna być wykorzystywana wyłącznie do obróbki zdjęć i obrazków. Teksty zaś i inne drobniejsze obiekty powinny być przygotowywane za pomocą grafiki wektorowej.

GRAFIKA WEKTOROWA

Tego typu grafika składa się z obiektów złożonych z krzywych, z kolei metoda ich tworzenia bazuje na matematycznym modelu Béziera. Linie poprowadzone w ten sposób nie podlegają pikselizacji, a kształty tak powstałe mają gładkie krawędzie przebiegające od punktu do punktu na ścieżce wektorowej. W związku z tym nie dochodzi do efektu zniekształcenia krawędzi grafiki przez ząbkowanie ich pikselami. Do grafiki wektorowej wykorzystuje się m.in. Corel Draw i Adobe Illustrator – dzięki nim można połączyć w jednym projekcie zarówno grafikę wektorową, jaki i zaimportowane zdjęcia.

KOLORY PODSTAWOWE I DODATKOWE

Za cztery podstawowe kolory w druku uznaje się: cyjan, megentę, żółty i czarny. To dzięki nim otrzymuje się wszystkie pozostałe kolory. Jednak różne technologie drukarskie sprawiają, że kolor uzyskiwany przez zmieszanie tych samych farb w tych samych proporcjach w dwóch różnych maszynach (przy innych okolicznościach) może sprawić, że efekt uzyskany będzie się nieznacznie różnił o tego, który otrzymało się wcześniej. Jeśli więc istotne jest, aby precyzyjnie odwzorować dany efekt lub powtarzalność koloru, jego nasycenie i tonację, należy skorzystać z palety Pantone – farb dodatkowych.

MARGINES WEWNĘTRZNY I SPADY

Prędkość, z jaką porusza się wstęga w trakcie wykrawania etykiet w procesie fleksograficznym (sztancowania), skutkuje tym, że może dochodzić do niewielkich przesunięć wykrojnika. Proces ten, w który należy wliczyć tolerancję precyzji działania mechanizmów wykrawających, powinien zatem zmierzać do minimalizowania ewentualnych nieestetycznych białych miejsc świadczących o przesunięciach. Aby tego uniknąć projekt powinien z każdej strony mieć około 3 mm spadu (zewnętrznego naddatku grafiki), zaś tekst i grafika, które kończą się przed granicą wykrojnika, powinny być odsunięte od krawędzi projektu o około 1,5–2 mm.

ROZDZIELCZOŚĆ OBRAZKA

Miarą takiej rozdzielczości jest ilość pikseli na cal (skrót ppi – stosowany wymiennie choć nie tożsamy z pojęciem dpi). Rozumieć należałoby przez to, że im większa liczba pikseli znajduje się w calu długości, tym grafika lub zdjęcie są bardziej wyraźne, ostrzejsze, zawierają większą ilość szczegółów. Rozdzielczością preferowaną do druku jest 300 dpi/ppi i nie powinna być ona mniejsza od tej wartości. Można wymusić wtórnie zwiększenie niskiej rozdzielczości, ale skutkować to będzie m.in. koniecznością zmniejszenia rozmiarów danego obrazka, praktyka ta przydatna jest zatem tylko w wypadku niewielkich zmian.

TIFF A JPG

Skróty te dotyczą formatów grafiki rastrowej. Format TIFF umożliwia zapisanie zdjęcia bądź też innego obrazka bez kompresji stratnej, z kolei plik w formacie JPG, będąc zapisanym nawet w najwyższej możliwej dla tego formatu jakości, będzie podlegał kompresji wiążącej się z utratą danych zawartych w pliku. Co więcej, pogłębia się ona wraz z każdym kolejnym zapisem do tego formatu. Skutkuje to w konsekwencji tym, że plik JPG będzie miał znacznie gorszą jakość niż początkowo, mimo braku ingerencji w sam plik.

USZLACHETNIENIA DRUKU

Pod tym określeniem kryje się między innymi:

• lakier (matowy, błyszczący) – może on zostać wykorzystany do pokrycia całej powierzchni (w tym wypadku informacja o typie lakieru istotna jest wyłącznie dla drukarni) lub tylko wybranych jej fragmentów (ta opcja dotyczy także przygotowalni – wiąże się ona z przygotowaniem dodatkowych form drukowych – rodzaj lakieru i jego umiejscowienie musi zostać zaznaczone i właściwie określone w projekcie)
• srebrzenie i złocenie – metoda stosowana poprzez nałożenie na wybraną powierzchnię folii na zimno (tzw. cold stamping)
• sitodruk
• tłoczenie
• laminacje